Die andere moeder

Daar is ze weer, die andere moeder. Een leuke, jonge vrouw. Ze zal in leeftijd niet zoveel met me schelen. Haar twee dochters zijn even oud als de mijne, de peuters schelen zelfs maar twee weken. Ik zie haar bij de peuterspeelzaal, waar onze oudste dochters allebei naartoe gaan. We spreken elkaar weleens eventjes, maar haar naam weet ik niet.

- Zij was de schoenen van haar dreumes vanochtend niet kwijt. Mijn dreumes moest op blote voeten mee. Vorige week ook al.
- Zij fietst alweer vrolijk weg terwijl ik op het nippertje mijn peuter nog kom brengen.
- Haar kinderen hebben witte jurkjes aan. Allebei dezelfde, van een duur merk. Witte! En ze zijn schoon!
- Haar jongste dochter loopt aan haar hand mee bij het ophalen. Zij hoeft dus geen gillende spartelende dreumes onder haar arm te houden, die door de openstaande deur naar buiten wil gaan (en de vorige keer demonstreerde dat ze dat ook gewoon écht doet als ze losgelaten wordt. Ook op blote voeten).
- Haar oudste dochter laat blij het knutselwerkje zien dat ze gemaakt heeft, terwijl mijn dochter het werkje op de grond gooit.
- Haar twee dochters zitten alweer zonder protest in hun fietsstoeltjes, terwijl ik mijn spartelende dreumes nog onder mijn ene arm houd en met mijn andere hand probeer mijn oververmoeide peuter, die een meltdown kreeg, te kalmeren. Waar is die nieuwsbrief gebleven die ik net kreeg? En het werkje dat op de grond ligt, moet dat misschien nog mee?

Die andere moeder.
Ik zou haar graag eens wat uitgebreider spreken. Dan zou ze me vast vertellen dat bij haar ook niet alles vanzelf gaat. Tot die tijd vertel ik dat mezelf. Ja, er is verschil in temperament van kinderen. En zeker onze oudste dochter beweegt echt niet vanzelf mee met wat ik zeg dat er moet gebeuren, daar is altijd creativiteit en energie voor nodig (hoewel ritme en regelmaat ook veel doen, maar niet genoeg), en ik merk dat andere ouders het bij hun peuters soms anders ervaren. Tegelijkertijd zijn de wegbreng- en ophaalmomenten bij de peuterspeelzaal maar momentopnamen. En tegelijk is de peutertijd ook maar een fase en weten we allebei niet hoe het leven van ons en onze dochters er over twee, tien of vijftien jaar uit zal zien. Dat leert me hoe dan ook te relativeren - we leven allebei buiten het paradijs en hebben allebei de verantwoordelijkheid om onze kinderen op te voeden voor de eeuwigheid.