De lat op z'n laagst

Op de basisschool en op de middelbare school hield ik al niet van gym. Misschien dat het me daarom nu relatief weinig moeite kost, om de lat op z'n laagst te leggen ;-)

Na de geboorte van mijn eerste dochter wilde ik graag alle ballen in de lucht houden. Ik bleef overal vrolijk mee doorgaan en dochterlief ging mee, want thuisblijven kon niet - ze viel alleen aan de borst in slaap. Dochterlief ging vreselijk huilen van autorijden (achteraf heeft ze waarschijnlijk het KISS-syndroom gehad, net als haar zusje, die ervoor behandeld is) en dus gingen we overal samen met het openbaar vervoer naartoe. En moest ik toch dingen afzeggen, bijvoorbeeld in de periode dat ik haar begin én halverwege de avond in bed in slaap moest voeden, dan voelde ik me daar heel erg vervelend bij. Ik wilde alles blijven doen en ging daarmee regelmatig over mijn grenzen.

Na de geboorte van mijn tweede dochter wilde ik graag dat het anders zou gaan. Ik moest en zou weg kunnen! Ik wilde een paar uur per dag relatieve vrijheid, ik wilde haar achter kunnen laten bij papa, met een flesje, en niet zo gebonden zijn. En uit angst voor herhaling van de eerste keer ging ik tot het eind van de zwangerschap overal nog heen, hoewel autorijden me pijn deed, want toen wist ik tenminste zeker dat het nog zou kunnen, en daarna zou dat nog maar de vraag zijn. Toen mijn tweede dochter er eenmaal was, begon ik al snel met kolven en oefenen met een flesje. Maar dat mijn dochter zelf in slaap zou vallen, vond ik nog belangrijker. Toen ik in week twee kraambezoek kreeg en mijn dochter alleen in de bondolino (ergonomische drager) wilde slapen en niet in bed of in de kinderwagen, voelde ik me best wel naar. Zie je wel, dit wordt een herhaling van de eerste keer... dacht ik. In week twee :-) En nee, het werd geen herhaling van de eerste keer. Mijn tweede dochter leerde goed zelf in slaap vallen en de speen hielp daarbij. Ik wilde 's avonds overal heen kunnen zonder haar en dat deed ik dus ook. Heel de avond zat ik in spanning of ik niet gebeld zou worden. En mijn man sliep niet voor ik thuis was, want hij zat ook in spanning of ik wel of niet op tijd terug zou zijn voor de late avondvoeding. Anders moest hij namelijk beneden rondjes met haar gaan lopen tot ik er was. En zo ging ik ook bij deze baby regelmatig over allerlei grenzen heen en zorgden deze keuzes voor veel stress terwijl ik mezelf voorhield dat het o zo goed ging deze keer.

Bij de derde baby wil ik dit allemaal niet meer. Ik heb me voorgenomen: dit keer wil ik simpelweg thuis genieten van de babytijd. In alle rust moeder van een baby zijn. Inclusief de bijbehorende beperkingen.
Ik meldde me af als leidinggevende van de kinderclub van de kerk (anders zou ik drie kinderen mee moeten nemen!)
Ik meldde me af voor de vrouwenochtenden in onze gemeente (anders zou ik drie kinderen mee moeten nemen!)
Ik vertelde tijdens het jaarlijkse weekend weg met onze vriendinnengroep (en mannen en kinderen) dat wij volgend jaar niet meegaan.

En iedereen reageert begripvol! Wat is dat heerlijk! Om me heen merk ik dat veel mensen het intensief voor mij vinden, een heel jaar lang drie kinderen thuis. Heel goed snappen dat ik mijn handen dan wel vol heb. En dat is fijn!

(Hoewel ik wel vind dat begrip voor een soortgelijke keuze er ook zou moeten zijn als het gaat om een eerste of tweede kind. En het misschien wel fijn had gevonden als een ervaren moeder mij had afgeremd, had gevraagd of ik wel echt goed over mijn grenzen had nagedacht.)

Maar voor nu wil ik in ieder geval profiteren van de ervaring die ik nu heb: allerlei dingen plannen terwijl ik een baby heb, is voor mij te veel. En dus geef ik mijn grenzen aan. Na dat jaar ga ik vast vanzelf weer meer dingen buiten het gezin oppakken. Als de babytijd voorbij is, ziet alles er weer compleet anders uit. Het ochtendslaapje van de jongste gaat er dan alweer af, wat meer mogelijkheden geeft om overdag dingen buitenshuis te doen. De oudste gaat naar school en de middelste een ochtend in de week naar de peuterspeelzaal. Een heel andere situatie! En het lijkt me heerlijk, om dan aan de andere kant te zitten: geen hulp aangeboden te krijgen (en dankbaar te accepteren!), maar aan te bieden!