Mooi weer spelen

Op de status van mijn WhatsApp verschijnt een foto van de eerste tekening van mijn peuterdochter, waar ik heel trots op ben. Ik krijg binnen een paar minuten een paar leuke reacties. Eentje zelfs van een vriendin die met haar man op vakantie is naar een land waar ik ook wel heen zou willen, maar wat totaal geen optie is met kleine kinderen - die vriendin denkt vast dat mijn dochter hier gezellig aan tafel zit te kleuren.

Maar zo ging het niet. En dat deelde ik niet. In werkelijkheid had peuterdochter een behoorlijk intensieve ochtend gehad. Er kwam hier iemand spelen en ze vond het ontzettend moeilijk dat hij met haar speelgoed wilde. Ze bleef voortdurend alert, of hij niet toch iets zou pakken waarvan ze had gezegd dat hij er niet mee mocht. Als het om haar zusje gaat, legt ze het speelgoed dan gewoon op tafel, waar de dreumes nog niet bij kan. Of ze pakt het weer terug. Maar het jongetje dat kwam spelen, is een stukje sterker dus dan geldt haar recht van de sterkste niet meer. Kortom, ik had een leuke ochtend met mijn vriendin, maar de combinatie van haar zoontje en het speelgoed van mijn dochter was nog niet zo'n succes - en dan vond ik nog dat hij het enorm goed oppakte dat hij niet met de mooiste dingen mocht. En voelde ik me daar ook nog best vervelend bij.

Peuterdochter had dus een intensieve ochtend gehad. En was uitgeput. En net aan het begin van deze week zijn we gestopt met het slapen met de speen, dus even op bed gaan liggen wilde ze niet. Aan tafel eten wilde ze niet. Er werd met speelgoed gegooid, tegen mij geduwd, gegild. En toen pakte ze een papier, ging op de grond liggen (terwijl ze prima weet dat ze alleen met haar stiften mag als ze aan tafel zit) en tekende opeens hele leuke poppetjes, terwijl ze nooit eerder tekende. Wij waren het - zij en ik - vertelde ze. 'Allebei met een staartje op het hoofd'.

Een foto van de tekening was snel gemaakt en naar papa verstuurd. En was ook snel als status gedeeld. Wat anderen er precies aan hebben om een tekening van mijn dochter te bekijken? Niets, denk ik. Wat ik er aan heb om zo'n tekening te delen? Ja, ik was trots op haar! En ja, ik registreerde een mooi moment in twee intensieve uren en daar wil ik ook bewust oog voor hebben. Maar vooral: het is veel makkelijker om iets leuks te delen dan op een foto te vangen hoe intens een driftbui kan zijn. En dat zou ik dan niet willen delen, met het oog op haar privacy. Alleen mooi weer spelen dus. Beetje jammer! Liever ben ik een eerlijke moeder, die gewoon vertelt dat het hier soms voor geen meter gaat. Dat ze soms allebei huilen, dat mijn dag totaal mislukt als ik 's ochtends niet als eerste aangekleed ben, dat we klaarstonden om naar de supermarkt te gaan maar een uur later nog niet waren vertrokken door allerlei gedoe (de een wilde niet in de kinderwagen maar met de fiets, de ander met haar eigen loopfiets en dat is geen combinatie, de oudste gillend achterop de fiets tillen met een zwangere buik is ook geen optie enzovoorts), dat ik twee keer per week wil douchen maar daar soms niet aan toe kom, dat ik het gevoel heb door mijn zwangerschap niet goed voor mijn kinderen te kunnen zorgen. En wat deel ik in plaats daarvan? Een mooie tekening. En als ik dat bedenk, baal ik best even van mezelf. En ik denk na: kan ik via social media ook een eerlijker beeld geven? En hoe dan?