Nog meer dan honderd dagen

'Je gaat wel bijna bevallen, zeker?' 'Volgende maand ben je hier vast niet meer bij, dan zal je baby er al wel zijn.' 'Hoeveel weken nog? Twee of drie misschien? Huh, serieus, drie maanden? Krijg je dan een tweeling?'

Nee, ik krijg geen tweeling en ik ga ook niet bijna bevallen. Tenminste, dat hoop ik niet. Het zou erg moeilijk zijn, als ons baby'tje al met 27 weken geboren gaat worden. Ik las verschillende ervaringsverhalen van moeders van een te vroeg geboren baby. Als ik die verhalen lees, ben ik dankbaar voor elke dag dat onze baby veilig in mijn buik zit en daar fijn kan groeien. Een heel verschil met in een couveuse in een ziekenhuis, terwijl ik continu heen en weer aan het rijden ben tussen het betreffende ziekenhuis en mijn twee andere kinderen thuis.

Het helpt me, om bewust te bedenken hoe fijn het is, dat deze baby nog niet geboren is op deze termijn. Want ik vind het moeilijk, zo'n zwangerschap. Het is waar: ik word heel snel dik. Er zijn vast veel moeders die inderdaad zo dik zijn als ze hoogzwanger zijn, al die opmerkingen van bekenden en onbekenden komen vast niet uit de lucht vallen. Alweer wekenlang word ik aangesproken over mijn buik. Leuk vind ik dat niet, want ik weet: deze baby verwacht ik pas in september. Waarschijnlijk ga ik net als bij de twee oudsten 'gewoon' pas tussen de 41 en 42 weken zwangerschap bevallen en dat betekent dat ik nu nog meer dan honderd dagen te gaan heb. Al die tijd groeit het kindje verder, groeit mijn buik verder, en zo moet ik nog de hele zomer door. Mijn buik steeds dikker, bewegen steeds moeilijker, positiekleding die niet meer past. Een dreumes die opgetild wil worden of juist direct wegloopt de verkeerde kant op zodra je haar ergens neerzet, een peuter die meer uitdaging nodig heeft dan wekelijks een keer naar de peuterspeelzaal, een keer naar de bieb en een keer naar de markt, en zich thuis verveelt en zich daarnaar gedraagt.

Ik voel me een slechte moeder voor mijn twee oudste kinderen, omdat ik het regelmatig als heel pittig ervaar, om voor hen te zorgen tijdens deze zwangerschap. Fysiek kost het me steeds meer moeite en dat het eind van de zomer nog lang niet in zicht is, maakt ook dat ik me niet heel opgewekt voel. Maar deze gedachte helpt me niet. Wat helpt wel?

- De baby groeit op de beste plek, ik zou er veel minder voor mijn meiden kunnen zijn als de baby nu al geboren zou worden dan wanneer het kindje gewoon verder groeit in mijn buik;
- Ik ben moe en soms zie ik het allemaal niet meer zo zitten, maar ik bén er wel;
- Het gaat eigenlijk maar om vier dagen in de week. In het weekend en op woensdag is mijn man overdag thuis. Vier dagen x vijftien weken is zestig dagen, dat klinkt al een stuk beter dan meer dan honderd;
- Ik kan de meiden nu inderdaad minder bieden dan wanneer ik niet zwanger zou zijn, en dat hoef ik ook niet te ontkennen, maar wat wegen 'zestig saaie dagen met mama' nu op tegen het genieten van het nieuwe broertje of zusje, wat ze hopelijk veel meer dan zestig dagen kunnen doen?