Daar is ze weer, die andere moeder. Een leuke, jonge vrouw. Ze zal in leeftijd niet zoveel met me schelen. Haar twee dochters zijn even oud als de mijne, de peuters schelen zelfs maar twee weken. Ik zie haar bij de peuterspeelzaal, waar onze oudste dochters allebei naartoe gaan. We spreken elkaar weleens eventjes, maar haar naam weet ik niet.
- Zij was de schoenen van haar dreumes vanochtend niet kwijt. Mijn dreumes moest op blote voeten mee. Vorige week ook al.
- Zij fietst alweer vrolijk weg terwijl ik op het nippertje mijn peuter nog kom brengen.
- Haar kinderen hebben witte jurkjes aan. Allebei dezelfde, van een duur merk. Witte! En ze zijn schoon!
- Haar jongste dochter loopt aan haar hand mee bij het ophalen. Zij hoeft dus geen gillende spartelende dreumes onder haar arm te houden, die door de openstaande deur naar buiten wil gaan (en de vorige keer demonstreerde dat ze dat ook gewoon écht doet als ze losgelaten wordt. Ook op blote voeten).
- Haar oudste dochter laat blij het knutselwerkje zien dat ze gemaakt heeft, terwijl mijn dochter het werkje op de grond gooit.
- Haar twee dochters zitten alweer zonder protest in hun fietsstoeltjes, terwijl ik mijn spartelende dreumes nog onder mijn ene arm houd en met mijn andere hand probeer mijn oververmoeide peuter, die een meltdown kreeg, te kalmeren. Waar is die nieuwsbrief gebleven die ik net kreeg? En het werkje dat op de grond ligt, moet dat misschien nog mee?
Die andere moeder.
Ik zou haar graag eens wat uitgebreider spreken. Dan zou ze me vast vertellen dat bij haar ook niet alles vanzelf gaat. Tot die tijd vertel ik dat mezelf. Ja, er is verschil in temperament van kinderen. En zeker onze oudste dochter beweegt echt niet vanzelf mee met wat ik zeg dat er moet gebeuren, daar is altijd creativiteit en energie voor nodig (hoewel ritme en regelmaat ook veel doen, maar niet genoeg), en ik merk dat andere ouders het bij hun peuters soms anders ervaren. Tegelijkertijd zijn de wegbreng- en ophaalmomenten bij de peuterspeelzaal maar momentopnamen. En tegelijk is de peutertijd ook maar een fase en weten we allebei niet hoe het leven van ons en onze dochters er over twee, tien of vijftien jaar uit zal zien. Dat leert me hoe dan ook te relativeren - we leven allebei buiten het paradijs en hebben allebei de verantwoordelijkheid om onze kinderen op te voeden voor de eeuwigheid.
woensdag 26 juni 2019
donderdag 20 juni 2019
Too Good to Go - ervaring
Ik heb het weleens gedaan, een jaar of zes geleden inmiddels alweer: na sluitingstijd met iemand een kijkje genomen in de container van een supermarkt. En ik was compleet in shock door alles wat we aantroffen. Een pakje van vier voorverpakte appels, waarvan er één een rotte plek had. Met de andere drie was niets mis. Ladingen ander fruit, groente, voorverpakte maaltijden, zuivel, veel te veel om op te noemen. Een vreselijk voorbeeld van voedselverspilling. En dat was dan één doordeweekse avond bij één supermarkt. Later kwamen er sloten op dat soort containers en was het niet meer mogelijk om erin te kijken. Ik heb weleens nagevraagd bij onze eigen supermarkt, wat daar het beleid was. Wat bleek: het vlees wordt ingevroren en gaat naar de voedselbank (fijn!!), de rest wordt inderdaad weggegooid.
Sinds die tijd 'red' ik alles wat ik kan redden. Voorversneden groente en vlees met een kortingssticker in verband met beperkte houdbaarheid neem ik mee en leg ik thuis in de vriezer, zuivel koop ik met zo'n zelfde sticker, ik check ook altijd het schap met niet-gekoelde producten die aan de datum zijn en dus zijn afgeprijsd.
Sinds kort doet onze supermarkt mee met de app Too Good to Go. Ik vind het een geweldig initiatief en ben dan ook dankbare afnemer. Voor wie het concept niet kent: het idee is dat je (in het geval van onze supermarkt) voor 4,99 een tas kunt ophalen met producten met de houdbaarheidsdatum van vandaag. Wat je krijgt, is een verrassing, elke keer weer anders. Wel staat vast dat het een minimumwaarde van 14,99 heeft.
Tot nu toe hebben we in de zeven tassen die ik de afgelopen weken ophaalde, één product aangetroffen dat we niet gegeten hebben: tongkaas. Dat was helaas echt, echt, echt niet aan ons besteed en belandde dus alsnog in de container :-( Maar de rest aten we op. En dan zat er echt van alles in: van 'luxeproducten' als danerolles (waar ik cinnamon rolls van maakte) en blanke vla tot runderschenkel en 'hutspotgroenten' (dat werden bij ons soepgroenten). Dan waren er nog vaak minikrieltjes of aardappels voor in de oven, verder kwamen er dingen langs als braadworst, kip kebab-salade, gerookte zalm-maaltijdsalade, luxe paté, paprika's, kipfilet, runderstooflappen, zigeunerschnitzels, drinkyoghurt, biologische yoghurt... noem maar op.
Een 'magic box' ophalen heeft alleen zin als je flexibel bent qua weekmenu. Nu had ik net bedacht om een standaard weekmenu aan te houden, maar gelukkig had ik de afgelopen keren genoeg energie om daar af en toe eens van af te wijken. Bij het ophalen van een magic box doe ik het als volgt:
- Ik pak een grote winkelkar, peuterdochter mag 'op het plankje staan' en dreumesdochter gaat met het van thuis meegebrachte tuigje uit de Stokke TrippTrapp in het kinderzitje, zodat ze niet op een onbewaakt ogenblik uit de stoel klimt.
- Bij de servicebalie haal ik mijn 'magic box' op (betalen gaat via de app, van tevoren dus)
- De magic box zet ik in de kar en een paar meter bij de servicebalie vandaan, bekijk ik wat erin zit, en of er iets bij zit waar ik diezelfde dag nog iets mee wil voor het avondeten of waarmee ik iets op mijn lijstje kan vervangen. De keer dat er braadworst, minikrieltjes en een grote salade in de magic box zat, was ik eigenlijk al klaar. De keer dat er kip en oosterse roerbakgroente in zat, bedacht ik nasi te maken, maar dat groentepakket was wat aan de kleine kant, en dus zette ik wat extra groenten voor nasi op mijn denkbeeldige lijstje. Toen er runderschenkel en 'hutspotgroenten' inzaten, zag ik daar wel een groentesoep in, en kocht ik er nog een prei bij (andere ingrediënten had ik al in huis). De keer dat ik blanke vla aantrof, schrapte ik in gedachte een pak yoghurt van mijn lijstje (we eten normaal alleen yoghurt als toetje) en de keer dat er leverworst en black angus (vleeswaren) inzaten, nam ik natuurlijk geen andere vleeswaren meer mee.
- Ik ga eventueel de winkel in en haal nog een paar aanvullende boodschappen, terwijl de magic box ook in de kar staat.
- Ik reken af bij de kassa naast de servicebalie, zodat ze me daar eventueel herkennen als de cassiere vragen stelt over de producten in de tas die ik niet op de band leg (maar dat is nog nooit gebeurd).
- Thuis zijn er twee opties voor elk product uit de tas: een plan maken om het zo snel mogelijk te gebruiken (die dag of de volgende dag) of een plan maken om het te kunnen bewaren (bijv. kipfilet in blokjes snijden en invriezen).
En dan heb ik weer wat van de verspilling gered! Het vraagt om een beetje creativiteit en ik kan daar heel erg blij van worden en energie van krijgen! Het is best weleens leuk om zelf iets voorgeschoteld te krijgen waar je iets mee 'moet'/mag, in plaats van je hele lijstje zelf te bedenken. En het is natuurlijk een koopje. Zeker als er iets in zit wat ik anders toch wel een keer zou kopen (zoals kipfilet ter waarde van 5 euro die ook nog eens niet direct op hoeft, maar de vriezer in gaat) en ik 'krijg er nog een heleboel bij', terwijl ik maar 4,99 betaal. Een aanrader, die app!
Sinds die tijd 'red' ik alles wat ik kan redden. Voorversneden groente en vlees met een kortingssticker in verband met beperkte houdbaarheid neem ik mee en leg ik thuis in de vriezer, zuivel koop ik met zo'n zelfde sticker, ik check ook altijd het schap met niet-gekoelde producten die aan de datum zijn en dus zijn afgeprijsd.
Sinds kort doet onze supermarkt mee met de app Too Good to Go. Ik vind het een geweldig initiatief en ben dan ook dankbare afnemer. Voor wie het concept niet kent: het idee is dat je (in het geval van onze supermarkt) voor 4,99 een tas kunt ophalen met producten met de houdbaarheidsdatum van vandaag. Wat je krijgt, is een verrassing, elke keer weer anders. Wel staat vast dat het een minimumwaarde van 14,99 heeft.
Tot nu toe hebben we in de zeven tassen die ik de afgelopen weken ophaalde, één product aangetroffen dat we niet gegeten hebben: tongkaas. Dat was helaas echt, echt, echt niet aan ons besteed en belandde dus alsnog in de container :-( Maar de rest aten we op. En dan zat er echt van alles in: van 'luxeproducten' als danerolles (waar ik cinnamon rolls van maakte) en blanke vla tot runderschenkel en 'hutspotgroenten' (dat werden bij ons soepgroenten). Dan waren er nog vaak minikrieltjes of aardappels voor in de oven, verder kwamen er dingen langs als braadworst, kip kebab-salade, gerookte zalm-maaltijdsalade, luxe paté, paprika's, kipfilet, runderstooflappen, zigeunerschnitzels, drinkyoghurt, biologische yoghurt... noem maar op.
Een 'magic box' ophalen heeft alleen zin als je flexibel bent qua weekmenu. Nu had ik net bedacht om een standaard weekmenu aan te houden, maar gelukkig had ik de afgelopen keren genoeg energie om daar af en toe eens van af te wijken. Bij het ophalen van een magic box doe ik het als volgt:
- Ik pak een grote winkelkar, peuterdochter mag 'op het plankje staan' en dreumesdochter gaat met het van thuis meegebrachte tuigje uit de Stokke TrippTrapp in het kinderzitje, zodat ze niet op een onbewaakt ogenblik uit de stoel klimt.
- Bij de servicebalie haal ik mijn 'magic box' op (betalen gaat via de app, van tevoren dus)
- De magic box zet ik in de kar en een paar meter bij de servicebalie vandaan, bekijk ik wat erin zit, en of er iets bij zit waar ik diezelfde dag nog iets mee wil voor het avondeten of waarmee ik iets op mijn lijstje kan vervangen. De keer dat er braadworst, minikrieltjes en een grote salade in de magic box zat, was ik eigenlijk al klaar. De keer dat er kip en oosterse roerbakgroente in zat, bedacht ik nasi te maken, maar dat groentepakket was wat aan de kleine kant, en dus zette ik wat extra groenten voor nasi op mijn denkbeeldige lijstje. Toen er runderschenkel en 'hutspotgroenten' inzaten, zag ik daar wel een groentesoep in, en kocht ik er nog een prei bij (andere ingrediënten had ik al in huis). De keer dat ik blanke vla aantrof, schrapte ik in gedachte een pak yoghurt van mijn lijstje (we eten normaal alleen yoghurt als toetje) en de keer dat er leverworst en black angus (vleeswaren) inzaten, nam ik natuurlijk geen andere vleeswaren meer mee.
- Ik ga eventueel de winkel in en haal nog een paar aanvullende boodschappen, terwijl de magic box ook in de kar staat.
- Ik reken af bij de kassa naast de servicebalie, zodat ze me daar eventueel herkennen als de cassiere vragen stelt over de producten in de tas die ik niet op de band leg (maar dat is nog nooit gebeurd).
- Thuis zijn er twee opties voor elk product uit de tas: een plan maken om het zo snel mogelijk te gebruiken (die dag of de volgende dag) of een plan maken om het te kunnen bewaren (bijv. kipfilet in blokjes snijden en invriezen).
En dan heb ik weer wat van de verspilling gered! Het vraagt om een beetje creativiteit en ik kan daar heel erg blij van worden en energie van krijgen! Het is best weleens leuk om zelf iets voorgeschoteld te krijgen waar je iets mee 'moet'/mag, in plaats van je hele lijstje zelf te bedenken. En het is natuurlijk een koopje. Zeker als er iets in zit wat ik anders toch wel een keer zou kopen (zoals kipfilet ter waarde van 5 euro die ook nog eens niet direct op hoeft, maar de vriezer in gaat) en ik 'krijg er nog een heleboel bij', terwijl ik maar 4,99 betaal. Een aanrader, die app!
dinsdag 18 juni 2019
De lat op z'n laagst
Op de basisschool en op de middelbare school hield ik al niet van gym. Misschien dat het me daarom nu relatief weinig moeite kost, om de lat op z'n laagst te leggen ;-)
Na de geboorte van mijn eerste dochter wilde ik graag alle ballen in de lucht houden. Ik bleef overal vrolijk mee doorgaan en dochterlief ging mee, want thuisblijven kon niet - ze viel alleen aan de borst in slaap. Dochterlief ging vreselijk huilen van autorijden (achteraf heeft ze waarschijnlijk het KISS-syndroom gehad, net als haar zusje, die ervoor behandeld is) en dus gingen we overal samen met het openbaar vervoer naartoe. En moest ik toch dingen afzeggen, bijvoorbeeld in de periode dat ik haar begin én halverwege de avond in bed in slaap moest voeden, dan voelde ik me daar heel erg vervelend bij. Ik wilde alles blijven doen en ging daarmee regelmatig over mijn grenzen.
Na de geboorte van mijn tweede dochter wilde ik graag dat het anders zou gaan. Ik moest en zou weg kunnen! Ik wilde een paar uur per dag relatieve vrijheid, ik wilde haar achter kunnen laten bij papa, met een flesje, en niet zo gebonden zijn. En uit angst voor herhaling van de eerste keer ging ik tot het eind van de zwangerschap overal nog heen, hoewel autorijden me pijn deed, want toen wist ik tenminste zeker dat het nog zou kunnen, en daarna zou dat nog maar de vraag zijn. Toen mijn tweede dochter er eenmaal was, begon ik al snel met kolven en oefenen met een flesje. Maar dat mijn dochter zelf in slaap zou vallen, vond ik nog belangrijker. Toen ik in week twee kraambezoek kreeg en mijn dochter alleen in de bondolino (ergonomische drager) wilde slapen en niet in bed of in de kinderwagen, voelde ik me best wel naar. Zie je wel, dit wordt een herhaling van de eerste keer... dacht ik. In week twee :-) En nee, het werd geen herhaling van de eerste keer. Mijn tweede dochter leerde goed zelf in slaap vallen en de speen hielp daarbij. Ik wilde 's avonds overal heen kunnen zonder haar en dat deed ik dus ook. Heel de avond zat ik in spanning of ik niet gebeld zou worden. En mijn man sliep niet voor ik thuis was, want hij zat ook in spanning of ik wel of niet op tijd terug zou zijn voor de late avondvoeding. Anders moest hij namelijk beneden rondjes met haar gaan lopen tot ik er was. En zo ging ik ook bij deze baby regelmatig over allerlei grenzen heen en zorgden deze keuzes voor veel stress terwijl ik mezelf voorhield dat het o zo goed ging deze keer.
Bij de derde baby wil ik dit allemaal niet meer. Ik heb me voorgenomen: dit keer wil ik simpelweg thuis genieten van de babytijd. In alle rust moeder van een baby zijn. Inclusief de bijbehorende beperkingen.
Ik meldde me af als leidinggevende van de kinderclub van de kerk (anders zou ik drie kinderen mee moeten nemen!)
Ik meldde me af voor de vrouwenochtenden in onze gemeente (anders zou ik drie kinderen mee moeten nemen!)
Ik vertelde tijdens het jaarlijkse weekend weg met onze vriendinnengroep (en mannen en kinderen) dat wij volgend jaar niet meegaan.
En iedereen reageert begripvol! Wat is dat heerlijk! Om me heen merk ik dat veel mensen het intensief voor mij vinden, een heel jaar lang drie kinderen thuis. Heel goed snappen dat ik mijn handen dan wel vol heb. En dat is fijn!
(Hoewel ik wel vind dat begrip voor een soortgelijke keuze er ook zou moeten zijn als het gaat om een eerste of tweede kind. En het misschien wel fijn had gevonden als een ervaren moeder mij had afgeremd, had gevraagd of ik wel echt goed over mijn grenzen had nagedacht.)
Maar voor nu wil ik in ieder geval profiteren van de ervaring die ik nu heb: allerlei dingen plannen terwijl ik een baby heb, is voor mij te veel. En dus geef ik mijn grenzen aan. Na dat jaar ga ik vast vanzelf weer meer dingen buiten het gezin oppakken. Als de babytijd voorbij is, ziet alles er weer compleet anders uit. Het ochtendslaapje van de jongste gaat er dan alweer af, wat meer mogelijkheden geeft om overdag dingen buitenshuis te doen. De oudste gaat naar school en de middelste een ochtend in de week naar de peuterspeelzaal. Een heel andere situatie! En het lijkt me heerlijk, om dan aan de andere kant te zitten: geen hulp aangeboden te krijgen (en dankbaar te accepteren!), maar aan te bieden!
Na de geboorte van mijn eerste dochter wilde ik graag alle ballen in de lucht houden. Ik bleef overal vrolijk mee doorgaan en dochterlief ging mee, want thuisblijven kon niet - ze viel alleen aan de borst in slaap. Dochterlief ging vreselijk huilen van autorijden (achteraf heeft ze waarschijnlijk het KISS-syndroom gehad, net als haar zusje, die ervoor behandeld is) en dus gingen we overal samen met het openbaar vervoer naartoe. En moest ik toch dingen afzeggen, bijvoorbeeld in de periode dat ik haar begin én halverwege de avond in bed in slaap moest voeden, dan voelde ik me daar heel erg vervelend bij. Ik wilde alles blijven doen en ging daarmee regelmatig over mijn grenzen.
Na de geboorte van mijn tweede dochter wilde ik graag dat het anders zou gaan. Ik moest en zou weg kunnen! Ik wilde een paar uur per dag relatieve vrijheid, ik wilde haar achter kunnen laten bij papa, met een flesje, en niet zo gebonden zijn. En uit angst voor herhaling van de eerste keer ging ik tot het eind van de zwangerschap overal nog heen, hoewel autorijden me pijn deed, want toen wist ik tenminste zeker dat het nog zou kunnen, en daarna zou dat nog maar de vraag zijn. Toen mijn tweede dochter er eenmaal was, begon ik al snel met kolven en oefenen met een flesje. Maar dat mijn dochter zelf in slaap zou vallen, vond ik nog belangrijker. Toen ik in week twee kraambezoek kreeg en mijn dochter alleen in de bondolino (ergonomische drager) wilde slapen en niet in bed of in de kinderwagen, voelde ik me best wel naar. Zie je wel, dit wordt een herhaling van de eerste keer... dacht ik. In week twee :-) En nee, het werd geen herhaling van de eerste keer. Mijn tweede dochter leerde goed zelf in slaap vallen en de speen hielp daarbij. Ik wilde 's avonds overal heen kunnen zonder haar en dat deed ik dus ook. Heel de avond zat ik in spanning of ik niet gebeld zou worden. En mijn man sliep niet voor ik thuis was, want hij zat ook in spanning of ik wel of niet op tijd terug zou zijn voor de late avondvoeding. Anders moest hij namelijk beneden rondjes met haar gaan lopen tot ik er was. En zo ging ik ook bij deze baby regelmatig over allerlei grenzen heen en zorgden deze keuzes voor veel stress terwijl ik mezelf voorhield dat het o zo goed ging deze keer.
Bij de derde baby wil ik dit allemaal niet meer. Ik heb me voorgenomen: dit keer wil ik simpelweg thuis genieten van de babytijd. In alle rust moeder van een baby zijn. Inclusief de bijbehorende beperkingen.
Ik meldde me af als leidinggevende van de kinderclub van de kerk (anders zou ik drie kinderen mee moeten nemen!)
Ik meldde me af voor de vrouwenochtenden in onze gemeente (anders zou ik drie kinderen mee moeten nemen!)
Ik vertelde tijdens het jaarlijkse weekend weg met onze vriendinnengroep (en mannen en kinderen) dat wij volgend jaar niet meegaan.
En iedereen reageert begripvol! Wat is dat heerlijk! Om me heen merk ik dat veel mensen het intensief voor mij vinden, een heel jaar lang drie kinderen thuis. Heel goed snappen dat ik mijn handen dan wel vol heb. En dat is fijn!
(Hoewel ik wel vind dat begrip voor een soortgelijke keuze er ook zou moeten zijn als het gaat om een eerste of tweede kind. En het misschien wel fijn had gevonden als een ervaren moeder mij had afgeremd, had gevraagd of ik wel echt goed over mijn grenzen had nagedacht.)
Maar voor nu wil ik in ieder geval profiteren van de ervaring die ik nu heb: allerlei dingen plannen terwijl ik een baby heb, is voor mij te veel. En dus geef ik mijn grenzen aan. Na dat jaar ga ik vast vanzelf weer meer dingen buiten het gezin oppakken. Als de babytijd voorbij is, ziet alles er weer compleet anders uit. Het ochtendslaapje van de jongste gaat er dan alweer af, wat meer mogelijkheden geeft om overdag dingen buitenshuis te doen. De oudste gaat naar school en de middelste een ochtend in de week naar de peuterspeelzaal. Een heel andere situatie! En het lijkt me heerlijk, om dan aan de andere kant te zitten: geen hulp aangeboden te krijgen (en dankbaar te accepteren!), maar aan te bieden!
zaterdag 15 juni 2019
Mooi weer spelen
Op de status van mijn WhatsApp verschijnt een foto van de eerste tekening van mijn peuterdochter, waar ik heel trots op ben. Ik krijg binnen een paar minuten een paar leuke reacties. Eentje zelfs van een vriendin die met haar man op vakantie is naar een land waar ik ook wel heen zou willen, maar wat totaal geen optie is met kleine kinderen - die vriendin denkt vast dat mijn dochter hier gezellig aan tafel zit te kleuren.
Maar zo ging het niet. En dat deelde ik niet. In werkelijkheid had peuterdochter een behoorlijk intensieve ochtend gehad. Er kwam hier iemand spelen en ze vond het ontzettend moeilijk dat hij met haar speelgoed wilde. Ze bleef voortdurend alert, of hij niet toch iets zou pakken waarvan ze had gezegd dat hij er niet mee mocht. Als het om haar zusje gaat, legt ze het speelgoed dan gewoon op tafel, waar de dreumes nog niet bij kan. Of ze pakt het weer terug. Maar het jongetje dat kwam spelen, is een stukje sterker dus dan geldt haar recht van de sterkste niet meer. Kortom, ik had een leuke ochtend met mijn vriendin, maar de combinatie van haar zoontje en het speelgoed van mijn dochter was nog niet zo'n succes - en dan vond ik nog dat hij het enorm goed oppakte dat hij niet met de mooiste dingen mocht. En voelde ik me daar ook nog best vervelend bij.
Peuterdochter had dus een intensieve ochtend gehad. En was uitgeput. En net aan het begin van deze week zijn we gestopt met het slapen met de speen, dus even op bed gaan liggen wilde ze niet. Aan tafel eten wilde ze niet. Er werd met speelgoed gegooid, tegen mij geduwd, gegild. En toen pakte ze een papier, ging op de grond liggen (terwijl ze prima weet dat ze alleen met haar stiften mag als ze aan tafel zit) en tekende opeens hele leuke poppetjes, terwijl ze nooit eerder tekende. Wij waren het - zij en ik - vertelde ze. 'Allebei met een staartje op het hoofd'.
Een foto van de tekening was snel gemaakt en naar papa verstuurd. En was ook snel als status gedeeld. Wat anderen er precies aan hebben om een tekening van mijn dochter te bekijken? Niets, denk ik. Wat ik er aan heb om zo'n tekening te delen? Ja, ik was trots op haar! En ja, ik registreerde een mooi moment in twee intensieve uren en daar wil ik ook bewust oog voor hebben. Maar vooral: het is veel makkelijker om iets leuks te delen dan op een foto te vangen hoe intens een driftbui kan zijn. En dat zou ik dan niet willen delen, met het oog op haar privacy. Alleen mooi weer spelen dus. Beetje jammer! Liever ben ik een eerlijke moeder, die gewoon vertelt dat het hier soms voor geen meter gaat. Dat ze soms allebei huilen, dat mijn dag totaal mislukt als ik 's ochtends niet als eerste aangekleed ben, dat we klaarstonden om naar de supermarkt te gaan maar een uur later nog niet waren vertrokken door allerlei gedoe (de een wilde niet in de kinderwagen maar met de fiets, de ander met haar eigen loopfiets en dat is geen combinatie, de oudste gillend achterop de fiets tillen met een zwangere buik is ook geen optie enzovoorts), dat ik twee keer per week wil douchen maar daar soms niet aan toe kom, dat ik het gevoel heb door mijn zwangerschap niet goed voor mijn kinderen te kunnen zorgen. En wat deel ik in plaats daarvan? Een mooie tekening. En als ik dat bedenk, baal ik best even van mezelf. En ik denk na: kan ik via social media ook een eerlijker beeld geven? En hoe dan?
Maar zo ging het niet. En dat deelde ik niet. In werkelijkheid had peuterdochter een behoorlijk intensieve ochtend gehad. Er kwam hier iemand spelen en ze vond het ontzettend moeilijk dat hij met haar speelgoed wilde. Ze bleef voortdurend alert, of hij niet toch iets zou pakken waarvan ze had gezegd dat hij er niet mee mocht. Als het om haar zusje gaat, legt ze het speelgoed dan gewoon op tafel, waar de dreumes nog niet bij kan. Of ze pakt het weer terug. Maar het jongetje dat kwam spelen, is een stukje sterker dus dan geldt haar recht van de sterkste niet meer. Kortom, ik had een leuke ochtend met mijn vriendin, maar de combinatie van haar zoontje en het speelgoed van mijn dochter was nog niet zo'n succes - en dan vond ik nog dat hij het enorm goed oppakte dat hij niet met de mooiste dingen mocht. En voelde ik me daar ook nog best vervelend bij.
Peuterdochter had dus een intensieve ochtend gehad. En was uitgeput. En net aan het begin van deze week zijn we gestopt met het slapen met de speen, dus even op bed gaan liggen wilde ze niet. Aan tafel eten wilde ze niet. Er werd met speelgoed gegooid, tegen mij geduwd, gegild. En toen pakte ze een papier, ging op de grond liggen (terwijl ze prima weet dat ze alleen met haar stiften mag als ze aan tafel zit) en tekende opeens hele leuke poppetjes, terwijl ze nooit eerder tekende. Wij waren het - zij en ik - vertelde ze. 'Allebei met een staartje op het hoofd'.
Een foto van de tekening was snel gemaakt en naar papa verstuurd. En was ook snel als status gedeeld. Wat anderen er precies aan hebben om een tekening van mijn dochter te bekijken? Niets, denk ik. Wat ik er aan heb om zo'n tekening te delen? Ja, ik was trots op haar! En ja, ik registreerde een mooi moment in twee intensieve uren en daar wil ik ook bewust oog voor hebben. Maar vooral: het is veel makkelijker om iets leuks te delen dan op een foto te vangen hoe intens een driftbui kan zijn. En dat zou ik dan niet willen delen, met het oog op haar privacy. Alleen mooi weer spelen dus. Beetje jammer! Liever ben ik een eerlijke moeder, die gewoon vertelt dat het hier soms voor geen meter gaat. Dat ze soms allebei huilen, dat mijn dag totaal mislukt als ik 's ochtends niet als eerste aangekleed ben, dat we klaarstonden om naar de supermarkt te gaan maar een uur later nog niet waren vertrokken door allerlei gedoe (de een wilde niet in de kinderwagen maar met de fiets, de ander met haar eigen loopfiets en dat is geen combinatie, de oudste gillend achterop de fiets tillen met een zwangere buik is ook geen optie enzovoorts), dat ik twee keer per week wil douchen maar daar soms niet aan toe kom, dat ik het gevoel heb door mijn zwangerschap niet goed voor mijn kinderen te kunnen zorgen. En wat deel ik in plaats daarvan? Een mooie tekening. En als ik dat bedenk, baal ik best even van mezelf. En ik denk na: kan ik via social media ook een eerlijker beeld geven? En hoe dan?
woensdag 12 juni 2019
Kinderkleding, hoeveel is handig?
Met twee kleine meisjes gaat er heel wat was doorheen. In de babytijd wordt het snel vies van het spugen, daarna van het kruipen, het knoeien en het buitenspelen. Het is hier meer gewoonte dan uitzondering, om elke dag schone kleren te pakken voor de kinderen.
Aan het begin van elk seizoen (nou ja, meestal ruim voor het begin van het seizoen, want ik vind het een leuk werkje om te doen én vind het fijn om het af te hebben) zorg ik er daarom graag voor dat er voor allebei weer genoeg in de kast hangt in de volgende maat. Daarbij houd ik de volgende aantallen aan, hier voor de zomer, per dochter:
basis:
- 10 jurkjes met korte mouwen met bijpassende korte legging of setjes rok/shirt/korte legging
- 10 paar sokken
- 3 hemden
- 9 onderbroeken (alleen voor zindelijke peuter)
- 2 shortama's (zomerpyjama's korte mouw/korte broek)
- 2 pyjama's lange mouw/lange broek
voor minder warme dagen:
- 5 bolero's/dunne vestjes
- 2 witte shirts met lange mouwen om evt onder de zomerjurkjes te dragen
- 1 spijkerbroek
- 2 warme vesten
voor heel warme dagen:
- 4 shorts/jumpsuits
- 1 luchtig jurkje voor over een zwempak
- 1 UV-pakje om mee te zwemmen (en een wasbare zwemluier voor dreumes)
overig:
- 1 mooie zomerjas
- 1 extra jas (speeljas/bodywarmer/spijkerjas)
- 1 paar dichte schoenen
- 1 paar sandalen
- 1 paar crocs (nog niet voor dreumes)
- 1 paar regenlaarzen (nog niet voor dreumes)
Met dit aantal heb ik nooit te weinig, want in principe heb ik van de 10 basissets er 7 per week nodig (elke dag 1), en is de kast dan ook nog niet leeg als ik alles tegelijk zou wassen en het dan nog een hele dag zou moeten drogen.
Ik heb ook niet veel te veel, de kast is niet overvol. Een klein nadeel hiervan is wel, dat je ziet dat alles redelijk intensief gebruikt wordt en redelijk vaak wordt gewassen. Aan het eind van het seizoen is alles een stukje minder mooi dan aan het begin van het seizoen. Maar ja, dat hoort erbij! Inmiddels blijkt dat dreumesdochter een ander groeilijntje gaat volgen dan peuterdochter en dat het dus niet meer vanzelfsprekend is dat zij alles kan dragen wat ik nog van haar grote zus bewaard had, dus het is ook niet vreselijk erg dat de kleding van de oudste er na een seizoen dragen, gewoon ook echt gedragen uitziet.
Veel kleding koop ik via marktplaats, en dan natuurlijk alleen zo goed als nieuw, anders heeft het weinig zin ;-) Ik koop dan het liefst een groot pakket met veel jurkjes en leggings tegelijk, zodat ik een goede basis heb zonder steeds opnieuw verzendkosten te moeten betalen.
In zo'n pakket zitten ook altijd wel dingen die mijn smaak niet zijn. Met deze kleertjes, en dingen van mijn dochters die te klein zijn geworden maar geen gaten/vlekken hebben, ga ik dan naar een ruilpunt van Krijg de Kleertjes en daar lever ik ze in. Op ons ruilpunt kun je één op één ruilen (maximaal 25 dingen per keer) en zo kom ik dan weer een stukje verder. Bijna alle pyjama's die we in huis hebben (gehad), komen daar bijvoorbeeld vandaan. Ik kijk er ook graag voor vestjes, shorts en spijkerbroeken. En inmiddels heb ik er al twee keer een tussenjas gevonden (voor de herfst) in precies de maat die peuter nodig had: vorig jaar had ze er een van Krijg de Kleertjes en voor komend najaar ligt er ook alweer een voor haar klaar. Dat zijn echt gouden vondsten, waar ik geweldig blij mee ben!
Ik heb geen budget voor kinderkleding waarvan ik alles wil doen en heb ook nooit bijgehouden hoeveel ik precies heb uitgegeven, maar ik denk dat ik het met 150 euro per dochter per jaar wel red, als ik de schoenen niet meetel. En daarvan gaat dan het grootste deel naar een heel klein gedeelte kledingkast: ik koop namelijk elk seizoen minstens twee setjes kleding voor beide dochters hetzelfde, nieuw. En die twee nieuwe jurkjes per dochter kosten natuurlijk veel meer dan een heel pakket op marktplaats. Het zijn dan ook wel de jurkjes die het vaakst en het liefst gedragen worden en terugkomen op veel foto's, dus ik vind dat het daarom wel het geld waard is. Maar ik moet er niet aan denken om alles nieuw te kopen!
Aan het begin van elk seizoen (nou ja, meestal ruim voor het begin van het seizoen, want ik vind het een leuk werkje om te doen én vind het fijn om het af te hebben) zorg ik er daarom graag voor dat er voor allebei weer genoeg in de kast hangt in de volgende maat. Daarbij houd ik de volgende aantallen aan, hier voor de zomer, per dochter:
basis:
- 10 jurkjes met korte mouwen met bijpassende korte legging of setjes rok/shirt/korte legging
- 10 paar sokken
- 3 hemden
- 9 onderbroeken (alleen voor zindelijke peuter)
- 2 shortama's (zomerpyjama's korte mouw/korte broek)
- 2 pyjama's lange mouw/lange broek
voor minder warme dagen:
- 5 bolero's/dunne vestjes
- 2 witte shirts met lange mouwen om evt onder de zomerjurkjes te dragen
- 1 spijkerbroek
- 2 warme vesten
voor heel warme dagen:
- 4 shorts/jumpsuits
- 1 luchtig jurkje voor over een zwempak
- 1 UV-pakje om mee te zwemmen (en een wasbare zwemluier voor dreumes)
overig:
- 1 mooie zomerjas
- 1 extra jas (speeljas/bodywarmer/spijkerjas)
- 1 paar dichte schoenen
- 1 paar sandalen
- 1 paar crocs (nog niet voor dreumes)
- 1 paar regenlaarzen (nog niet voor dreumes)
Met dit aantal heb ik nooit te weinig, want in principe heb ik van de 10 basissets er 7 per week nodig (elke dag 1), en is de kast dan ook nog niet leeg als ik alles tegelijk zou wassen en het dan nog een hele dag zou moeten drogen.
Ik heb ook niet veel te veel, de kast is niet overvol. Een klein nadeel hiervan is wel, dat je ziet dat alles redelijk intensief gebruikt wordt en redelijk vaak wordt gewassen. Aan het eind van het seizoen is alles een stukje minder mooi dan aan het begin van het seizoen. Maar ja, dat hoort erbij! Inmiddels blijkt dat dreumesdochter een ander groeilijntje gaat volgen dan peuterdochter en dat het dus niet meer vanzelfsprekend is dat zij alles kan dragen wat ik nog van haar grote zus bewaard had, dus het is ook niet vreselijk erg dat de kleding van de oudste er na een seizoen dragen, gewoon ook echt gedragen uitziet.
Veel kleding koop ik via marktplaats, en dan natuurlijk alleen zo goed als nieuw, anders heeft het weinig zin ;-) Ik koop dan het liefst een groot pakket met veel jurkjes en leggings tegelijk, zodat ik een goede basis heb zonder steeds opnieuw verzendkosten te moeten betalen.
In zo'n pakket zitten ook altijd wel dingen die mijn smaak niet zijn. Met deze kleertjes, en dingen van mijn dochters die te klein zijn geworden maar geen gaten/vlekken hebben, ga ik dan naar een ruilpunt van Krijg de Kleertjes en daar lever ik ze in. Op ons ruilpunt kun je één op één ruilen (maximaal 25 dingen per keer) en zo kom ik dan weer een stukje verder. Bijna alle pyjama's die we in huis hebben (gehad), komen daar bijvoorbeeld vandaan. Ik kijk er ook graag voor vestjes, shorts en spijkerbroeken. En inmiddels heb ik er al twee keer een tussenjas gevonden (voor de herfst) in precies de maat die peuter nodig had: vorig jaar had ze er een van Krijg de Kleertjes en voor komend najaar ligt er ook alweer een voor haar klaar. Dat zijn echt gouden vondsten, waar ik geweldig blij mee ben!
Ik heb geen budget voor kinderkleding waarvan ik alles wil doen en heb ook nooit bijgehouden hoeveel ik precies heb uitgegeven, maar ik denk dat ik het met 150 euro per dochter per jaar wel red, als ik de schoenen niet meetel. En daarvan gaat dan het grootste deel naar een heel klein gedeelte kledingkast: ik koop namelijk elk seizoen minstens twee setjes kleding voor beide dochters hetzelfde, nieuw. En die twee nieuwe jurkjes per dochter kosten natuurlijk veel meer dan een heel pakket op marktplaats. Het zijn dan ook wel de jurkjes die het vaakst en het liefst gedragen worden en terugkomen op veel foto's, dus ik vind dat het daarom wel het geld waard is. Maar ik moet er niet aan denken om alles nieuw te kopen!
maandag 10 juni 2019
De was
Jaja, de was! Eerder schreef ik dat een van de beste tips die ik kreeg wat het huishouden betreft, ging over het voorbereiden van het avondeten, zo vroeg mogelijk op de dag. Op de gedeelde plaats met deze tip, staat een andere, die mij als moeder van jonge kinderen heel erg helpt: de was verdelen over de week, elke dag één was, bijvoorbeeld zo (maar de volgorde is net zo vaak anders):
Maandag: donkere was
Dinsdag: luierwas
Woensdag: bonte was
Donderdag: luierwas
Vrijdag: witte was
Zaterdag: luierwas
Als ik de was netjes verdeel over heel de week, gebeurt het nooit dat er zo'n stapel ligt, dat ik het niet kan overzien. Ik houd het gewoon bij, elke dag zo'n beetje even veel, en dat werkt voor mij heel goed. Natuurlijk draai ik weleens een extra wasje (sportkleding, schoonmaakdoekjes, wolwas) maar daar zitten dan zo weinig dingen in, dat ik het na het wassen even laat liggen en tegelijkertijd ophang met de volgende 'grote' was. Daardoor voelt het niet als een extra was.
Ik heb een fijne grote wasmachine, waar zo'n was prima in past, ook als ik beddengoed was. De wasmachine staat in de bijkeuken, zo'n beetje naast de achterdeur, dus het is heel makkelijk om de was buiten op te hangen. Dat is toevallig ook wat ik in het huishouden het allerliefst doe: de was buiten in het zonnetje ophangen. Vind ik gewoon een erg leuk werkje, ontspannend zelfs. Bij het afhalen van de was vouw ik alles wat ik wil vouwen, direct op, op de tuintafel die pal naast de waslijn staat. Daar maak ik stapeltjes waarbij ik de was alvast sorteer per kast, zodat het opruimen daarna wat makkelijker gaat. De dingen die ik wil strijken, gaan in een apart krat, want ik strijk meestal alles van de hele week in één keer en haal geen drie keer per week mijn strijkplank tevoorschijn.
Een tijdje terug heb ik een week lang bijgehouden, hoelang ik bezig was met de was. Die week werkte ik op woensdag, en kwam ik hierop uit:
- maandag 47 minuten
- dinsdag 45 minuten
- woensdag 10 minuten
- donderdag 99 minuten
- vrijdag 58 minuten
- zaterdag 35 minuten
In totaal was ik 294 minuten met de was bezig. Bijna vijf uur, verdeeld over zes dagen, is gemiddeld ruim drie kwartier per dag. Ik heb geen droger, dus ik hang alles stuk voor stuk op, inclusief elke sok en elke washand. En dan was ik dus ook de luiers van onze dreumes + de nachtluiers van onze peuter. - In de luierwas zaten in totaal 84 minuten van de 294. Nog geen anderhalf uur per week, voor de wasmachine aanzetten, de was ophangen, de luiers vouwen, alles op de goede plek leggen. Zelf vind ik dat erg meevallen!
- Met de strijk van die week was ik in totaal 51 minuten bezig, daar zaten vijf overhemden bij.
- De rest van de tijd ging dus op aan was verzamelen, trommels aanzetten, leegmaken, wassen ophangen, afhalen, vouwen en opruimen. Dat opruimen kost ook meer tijd dan ik zou denken: 29 minuten (luierwas opruimen niet meegeteld) en met het opnieuw opmaken van de bedden, waarvan ik het beddengoed gewassen had, was ik 17 minuten bezig. Dat zit dus allemaal in die 294 minuten per week.
Maandag: donkere was
Dinsdag: luierwas
Woensdag: bonte was
Donderdag: luierwas
Vrijdag: witte was
Zaterdag: luierwas
Als ik de was netjes verdeel over heel de week, gebeurt het nooit dat er zo'n stapel ligt, dat ik het niet kan overzien. Ik houd het gewoon bij, elke dag zo'n beetje even veel, en dat werkt voor mij heel goed. Natuurlijk draai ik weleens een extra wasje (sportkleding, schoonmaakdoekjes, wolwas) maar daar zitten dan zo weinig dingen in, dat ik het na het wassen even laat liggen en tegelijkertijd ophang met de volgende 'grote' was. Daardoor voelt het niet als een extra was.
Ik heb een fijne grote wasmachine, waar zo'n was prima in past, ook als ik beddengoed was. De wasmachine staat in de bijkeuken, zo'n beetje naast de achterdeur, dus het is heel makkelijk om de was buiten op te hangen. Dat is toevallig ook wat ik in het huishouden het allerliefst doe: de was buiten in het zonnetje ophangen. Vind ik gewoon een erg leuk werkje, ontspannend zelfs. Bij het afhalen van de was vouw ik alles wat ik wil vouwen, direct op, op de tuintafel die pal naast de waslijn staat. Daar maak ik stapeltjes waarbij ik de was alvast sorteer per kast, zodat het opruimen daarna wat makkelijker gaat. De dingen die ik wil strijken, gaan in een apart krat, want ik strijk meestal alles van de hele week in één keer en haal geen drie keer per week mijn strijkplank tevoorschijn.
Een tijdje terug heb ik een week lang bijgehouden, hoelang ik bezig was met de was. Die week werkte ik op woensdag, en kwam ik hierop uit:
- maandag 47 minuten
- dinsdag 45 minuten
- woensdag 10 minuten
- donderdag 99 minuten
- vrijdag 58 minuten
- zaterdag 35 minuten
In totaal was ik 294 minuten met de was bezig. Bijna vijf uur, verdeeld over zes dagen, is gemiddeld ruim drie kwartier per dag. Ik heb geen droger, dus ik hang alles stuk voor stuk op, inclusief elke sok en elke washand. En dan was ik dus ook de luiers van onze dreumes + de nachtluiers van onze peuter. - In de luierwas zaten in totaal 84 minuten van de 294. Nog geen anderhalf uur per week, voor de wasmachine aanzetten, de was ophangen, de luiers vouwen, alles op de goede plek leggen. Zelf vind ik dat erg meevallen!
- Met de strijk van die week was ik in totaal 51 minuten bezig, daar zaten vijf overhemden bij.
- De rest van de tijd ging dus op aan was verzamelen, trommels aanzetten, leegmaken, wassen ophangen, afhalen, vouwen en opruimen. Dat opruimen kost ook meer tijd dan ik zou denken: 29 minuten (luierwas opruimen niet meegeteld) en met het opnieuw opmaken van de bedden, waarvan ik het beddengoed gewassen had, was ik 17 minuten bezig. Dat zit dus allemaal in die 294 minuten per week.
vrijdag 7 juni 2019
Makkelijk weekmenu tijdens de zwangerschap (en daarna)
Elke dag komt het terug: eten koken. Van een vriendin kreeg ik de tip om zo vroeg mogelijk op de dag alles voor het avondeten al klaar te zetten, en dat is een van de beste tips rond het huishouden die ik ooit kreeg. Ik probeer deze tip elke dag toe te passen. Aan het eind van de middag zijn de kinderen moe en is mijn energie ook op. Aan het eind van de middag eten willen koken, is dus simpelweg geen optie. Wachten met eten koken tot mijn man om 18 uur uit zijn werk is en het hem laten doen, of zelf gaan koken terwijl hij de kinderen bezig houdt, is ook geen optie, want de kinderen hebben honger en moeten zo snel mogelijk eten en naar bed. Zo vroeg mogelijk op de dag alles voor het avondeten al klaarzetten dus, dat werkt ideaal en geeft steeds een fijn gevoel: dit is alvast klaar, dit komt goed, dit gaat geen stress meer opleveren.
Ik werk al jaren met een weekmenu en nu ik weer zwanger ben en het allemaal niet vanzelf gaat, heb ik besloten om er min of meer een 'vast' weekmenu van te maken en dan zo makkelijk mogelijk op de dagen dat ik alleen met de kinderen thuis ben. Ik denk dat dit ook in het eerste hectische (half)jaar na de bevalling nog heel goed van pas gaat komen. In ons geval ziet het er nu zo uit:
Zondag: soep met stokbrood (grote pan soep, meestal afwisselend groentesoep/tomatensoep/goulashsoep, met zelfgebakken stokbrood en iets van kruidenboter, eiersalade oid erbij)
Maandag (overdag alleen met de kinderen): restje soep met stokbrood of eventueel ander restje uit de koelkast en dan de soep invriezen
Dinsdag (overdag alleen met de kinderen): minikrieltjes, vleesvervanger en een 'makkelijke groente' die alleen maar hoeft te koken, zoals broccoli, boontjes of wortel. Boontjes koop ik meestal uit de vriezer, net zo vers en alvast gesneden ;-)
Woensdag: iets naar keuze wat meer werk/tijd kost, zoals lasagne of een andere soort ovenschotel, of juist aardappels uit de oven met een groente die meer tijd kost, zoals sla. Op woensdag is mijn man thuis.
Donderdag (overdag alleen met de kinderen): pasta of rijst met saus en voorgesneden groenten
Vrijdag (overdag alleen met de kinderen): friet met een groentepakket uit de diepvries van de Aldi (allerlei soorten groenten door elkaar, erg lekker)
Zaterdag: iets naar keuze wat meer werk/tijd kost, zoals pasta of rijst met saus die wat meer snijwerk vraagt of juist iets als pizza of pannenkoeken die mijn man dan maakt.
Normaalgesproken vind ik het erg leuk om in de keuken bezig te zijn en iets lekkers klaar te maken. Mijn plan voor 2019 was eigenlijk om elke week een nieuw recept te proberen. Maar toen ik in de tweede week van januari ontdekte dat ik zwanger was, heb ik dat plan snel laten varen. Ergens voelt het als 'falen' om te kiezen voor makkelijke maaltijden. Dan probeer ik mezelf voor te houden, dat 'nee' zeggen tegen het één (meer aandacht besteden aan het eten) betekent dat ik 'ja' kan zeggen tegen iets anders (meer aandacht geven aan de kinderen). En omdat mijn energie beperkt en dus extra kostbaar is, wil ik kiezen voor dat laatste. En dus is het zo goed genoeg. Nee, niet goed genoeg, maar gewoon: goed.
Abonneren op:
Posts (Atom)